* * *
Ale jeli (Knjez) woprawdźe sta so z synem čłowjeka, čini z tebje wěrno syna Božeho. Hdy by woblekł mjaso jenož po zdaću, to dóstali bychmy ducha jenož w zaměrje. Ale we křćeńcy woblečech so w Chrysta nic na zmysłowe (ćělne), ale na duchowne wašnje. Kak tón, kiž je so syna Božeho woblekł, njeby měł stać so z bohom přez hnadu a přiwzanje, wo wědomju, w znajomosći a kontemplaciji? Hby by Bóh-Słowo stał so z čłowjekom w njewědomju, tohorunja ja bych so stał z bohom w njewědomju... Woprawdźe, jak Bóh sta so z čłowjekom w (Jeho) ćěle bjez změny a widźomny za wšěch, tak na podobne wašnje rodźi mje njezwuraznjomno, duchowno. Tak jak Wón w ćěle njebu wot črjódy jako Bóh spóznany, tak tohorunja wšitcy ludźo widźa, štož smy – wšědni ludźo. Kajki dźiwokrasny podawk! Črjóda pak njeje w stawje wohladać, štož smy so přez Božu hnadu stali. To je rezerwowane jenož za tych, kotrychž woči bu derje wučisćenej – woni widźa nas jako přez powjetšowace čóčki. Za nječistych pak ani Bóh, ani my sami njejsmy widźomni. Woni njewěra, njemóža wěrić, zo smy so hižo tajcy stali.
swj. Hrjehor Palamas
